Een week geleden. Het Gesprek.
Draakje (5 jaar): Ik ben van papa!
Ik: En van mij?
Draakje: Nee. Van papa.
Ik: Maar je komt uit mijn buik!
Draakje: Ik vind het niet eerlijk dat alle kindjes uit de buik van mama’s komen. Ik ben van papa!
Ik: Ja maar, je komt uit mijn buik!
Draakje: Maar papa heeft mij in jouw buik gestopt!!
“Sexuele voorlichting geven” af kunnen vinken in mijn brein.

Een week later, gisteren. De Monoloog.
Draakje: Ik ben van papa! En als papa niet thuis is ben ik van de Spelmaker. En als de Spelmaker niet thuis is ben ik van Wijzemans. En als Wijzemans niet thuis is èn er is niemand anders in huis, dán ben ik van mama. En als mama niet thuis is ben ik van de mama van Kind aan Huis.

Volkomen tevreden knuffelde hij mij met de meest ondeugende lach die hij in huis had, volkomen overtuigd van de onvoorwaardelijke knuffel die terug komen zou. God, wat houd ik van dat onverschrokken kind dat niet van mij is maar van papa.
Wijzemans zegt dat hij van mij is. Want anders vindt hij het zielig voor me. Het typeert mijn middelste zoon. God, wat houd ik van dat kind dat met zijn bijzondere brein geacht werd moeite te hebben met wederkerigheid, maar meer empathie in zijn donder heeft dan menig ander.
Spelmaker zegt dat hij van mij en van zijn vader is, want dan is het eerlijk en voor niemand zielig. Ik quote letterlijk. En dat typeert mijn grootste zoon. God, wat houd ik van het kind dat mij moeder maakte, het kind met het morele kompas van Koning Salomo.

De Bevelvoerder en ik ondertussen vinden dat ze alledrie evenveel van ons allebei zijn, hoe verschillend ze ook zijn. Alleen met alle drie samen zijn wij compleet.